Pradel-Guerande, zoutpannen Sel de Terre, St. Joachim

Datum vertrek: donderdag 15 augustus

Kilometer stand vertrek: 118492

Vertrek: 8:45 uur

Aankomst:16:30 uur

Waar: St. Joachim

Coördinaten: N 47°22.471, W 002 12.594°

Kilometerstand aankomst: 118621

Gereden kilometers: 129 km.

Weer: Stralend weer, erg heet

Temperatuur: 30°

Vanmorgen lekker vroeg vertrokken richting Sel de terre, oftewel de zoutpannen bij Guerande. Eerst richting Piriac-sur-mer, camperplek, maar deze was te ver weg en ook niet leuk. Plaatsje en omgeving is wel apart.

De Sel de Terre staat nergens beschreven, maar via het boek Het echte Bretagne wisten we dat het bij Guerande moest zijn. In dat stadje maar de camper ergens geparkeerd, op zoek naar de Toerist Information. Niet te vinden, maar het stadje is wel erg leuk en oud Middeleeuws. Een bezoek is de moeite waard. Natuurlijk ook hier veel toeristen, niet hinderlijk massaal. We kwamen bij een winkel welke de Sel de Terre producten verkocht. Leuke, maar dure souvenirs als je niet oppast. Wel heel apart. Het zijn niet eens souvenirs, maar eigenlijk gewoon de producten die men verkoopt van de zoutpannen. Zij vertelden ons dat we naar Pradel moesten rijden. Zo gezegd zo gedaan en ja hoor, opeens borden Marais Salants. Had ik al gezien, maar wist ik veel!

Je komt dan uit bij een groot bezoekerscentrum, met een expo en een boutique. Je kunt een rondleiding en uitleg krijgen. Kost € 8,00 p.p. Is wat duur, maar je kunt anders het terrein niet op. Het is nu in privé handen en is ondergebracht in een coöperatie. Elke dag wordt er gewerkt op deze velden. ’s Morgens tussen 5 en 6 en ’s middags tussen 4 en 5. Vroeger leefde men van deze zoutvlakten, maar later was het niet rendabel meer. Om het toch te behouden is het ondergebracht en men kan er nu van leven. Mooi dat zoiets niet verloren is gegaan.

Het was echt heel apart. Over een enorm terrein liggen al deze zoutpannen. Er is een ingenieus systeem hiervoor.

Een eenvoudige manier om zout te winnen is zeewater aan de zon laten verdampen en vervolgens het achtergebleven zout opscheppen — het ‘oogsten’ van het zout. Een efficiënte manier om dit te doen is een reeks bassins achter elkaar aanleggen waarbij het water, na gedeeltelijk te zijn ingedampt, van het ene bassin naar het andere wordt gepompt of gesluisd. Op die manier is er altijd één bassin dat klaar is om te worden geoogst en staat er altijd vers zeewater aan het begin van de keten. Men denkt dat dit systeem in de landen rond de Middellandse Zee is ontstaan en in ieder geval voerden de Arabieren het in de negende eeuw op Ibiza in. Er zijn nog gebieden waar zout op deze traditionele manier wordt gewonnen, o.a. in Trapani, op Sicilië, in Aigues-Mortes, in Zuid-Frankrijk en in de Guérande, een moerasstreek in Bretagne (zie foto's). Het zout dat op de bodem van de bassins achterblijft is vaak grauw van kleur, maar er vormt zich onder invloed van de zon op het wateroppervlak ook een flinterdun laagje zout dat kan worden opgeschept. Dit zogenaamde ‘fleur de sel’ is spierwit en was door de eeuwen heen zeer geliefd als tafelzout

In Guerande is een camperplek, maar wij vonden het afschuwelijk, vlak bij een grote doorgaande weg en gewoon alleen asfalt. Was ook nog een betaalde plek. Niets voor ons zoiets.

Zie: Guerande op campercontact

Na dit bezoek op weg naar een camperplek. Doel was St. Lyphard. Coördinaten zoals aangegeven in boekjes klopten niet, ook was er geen camperplek meer. Je mag er alleen parkeren tot 20:00 uur. Wel was er een saniservice voor de camping aldaar. Op een ander terrein om de hoek was een groot veld, maar daar stonden allemaal caravans. Meeting? Evenement? Kermisklanten? Ik vermoed het laatste, want overal is er kermis. Even daarvoor wel een groot parkeerterrein bij een tennishal. Volgens ons kan je daar prima staan, maar wij gingen toch maar verder.

Wat nu? St. Joachim kwam naar voren, hupsakee, proberen maar. Via een mooie route door het Naturel Regional de Briére aangekomen in een leuk klein stadje. Je staat op een parkeerterrein (asfalt) bij de Toeristen info punt. Het is echt een prima plek om te overnachten. Rustig en met geluk heb je ook een stukje gras naast je deur. Stoelen en tafels buiten is ook hier geen probleem. Leve de gastvrijheid! Om de hoek vind je de barque (boten)verhuur en restaurant van Chez Chantal et Jacky, 1, Rue des Martins - Ile de Fédrun

Het is grappig, je hebt Ile de Fédrun en St. Joachim, eigenlijk 2 aparte plaatsjes. Zijn met elkaar verbonden door een verbindingsweg. Oh ja, in een huisje naast Chantal et Jacky een piep klein huiskamer museumpje. Zo leefden de de mensen vroeger hier. Gewoon open en vrij toegankelijk. We genieten hier! Aan het begin van Ile de Fédrun - St. Joachim een grote carrefour, ook hier zagen we een camper staan op een groot parkeerterrein. In Centre Ville zijn we niet geweest.

Er bleek een Fête de Briére te zijn in een mooi stukje landschap. We hebben het geluid en de mensen maar gevolgd.

Het feest was echt Frans. Er kwam een ouderwetse turfboot voorbij varen met mannen en vrouwen in klederdracht.

Echt een heel mooi stukje natuur, moerassig. Vroeger werd ook hier turf gestoken. Het riet werd gebruikt voor daken. Nu is er geen turf meer nodig en het gebied dreigde te verdrogen. Ook hier heeft men ervoor gezorgd dat dit stukje bewaard is gebleven. Lijkt Giethoorn en omgeving wel. Veel water en rietlanden.

Je kunt zelf een barque huren en dit land verkennen. Net als in Giethoorn.

Een barque is een zwarte platte boot die je voortbeweegt middels een grote stok (punter).

Tsja en wat ik nu schrijf geeft mij zelf een dubbel gevoel, sorry.

Er werden aan 4 palen plastic zakken gehangen met daarin levende aal of paling.

In het midden van het water sprongen 4 mannen vanaf een grote vlonder het water in, zwommen om het hardst naar de kant. Bij een paal aangekomen werden ze eerst giga een aantal keren in de rondte gedraaid, dus alle richting gevoel was verdwenen. Daarna moesten elk van hen een zak aal pakken. Nu komt het. In hun zwembroek moesten ze alle aal stoppen op 1 na. Deze moesten ze in de mond houden. De aal glibberde natuurlijk alle kanten op en kwamen uit de broeken glibberen of gaven die gasten een naar gevoel. Ik lag dubbel om de capriolen, maar vond het ook best een dieren mishandeling. Het is natuurlijk hier een normaal traditie verschijnsel, maar toch. Geen idee of de aal weer terug gezet werden in het water. Geen foto genomen.

Daarna was er een wedstrijd op het water tussen 2 boten waarbij je moest proberen met een duwstok de kapitein van de boot te steken.